نشر نقره در سال ۱۳۶۲ برپا شد و در سال ۱۳۷۲ تعطیل. برپایی آن به ضرورت بود و تعطیل آن به خشونت و تهدید.
در آن سال‌ها کار نشر در ایران به سیاسی‌گری‌های عامیانۀ روزمره بسنده بود، و در روند دولتی شدن. سلیقۀ فرهنگی و زیبایی -که لازمۀ تفکر است- در نشر محملی نداشت. خاموشی فعالیت‌های خلاق -از جمله سکوت گالری‌های نقاشی- این روند را بدیهی می‌نمود. ضرورت بود که الگوی علمیِ نشر در بخش خصوصی احیا شود. و به این ضرورت نشر نقره بر پا شد، و با گزینش‌گری و رویکرد خاصِ کتاب‌آرایی و طراحی، حدود یکصد کتاب نشر یافت. و ده‌ها نمایشگاه نقاشی در کانون نشر نقره برگزار شد که از پس آن گالری‌های مهم نقاشی بازگشایی شدند، و هنر کتاب‌آرایی بار دیگر به رویکرد عمومی نشر بدل شد.

اکنون پس از دو دهه‌واندی رهاشدگی -که جنگی بود و خاتمه یافت- به‌همت نسلی جوان و معاصر، نشر نقره مجوز بازنشر دریافت کرده که این‌بار نیز هم به ضرورت است، که اگر چه فضای نشر به‌ شکوفایی است اما خودکامگی اقتصاد خرده‌پا اغتشاشی در نظام نشر -و هم در اندیشه به معنای آینده‌نگری- برآورده.

نشر نقره دیگربار اگر هست، همچنان نهادیست در حوزۀ ارادۀ نسل جوان فرهنگمندِ این سرزمین به جهان‌نگری پویا و خلاق، از برای حضور فرهنگ پیشرو. تـا مرداد ۱۴۰۱.

ویدیو به‌مناسبت فعال‌شدن وبسایت نقره در دورهٔ جدید با مدیریت جدید، فروردین ۱۴۰۰